ΕΖΡΑ ΠΑΟΥΝΤ – SΙLET

Σαν βλέπω πως αθάνατο στάζει μελάνι

Απ΄ την αθάνατή μου πέννα – ως εδώ!

Αυτό που σκέφτομαι τι νοιάζει; Φτάνει

Αυτό που κατά τύχη έχω να πω.

Φτάνει που κάποτε ήμαστε ταίρι.

Τι χρειάζεται με ρίμες να το πω;

Έχει ο Γενάρης άνοιξης αγέρι

Ή η καταιγίδα ηλιόφως χαρωπό;

Φτάνει που κάποτε ήμαστε ταίρι.

Τι κι αν βροχή ο αγέρας προμηνάει;

Φτάνει που κάποτε ήμαστε ταίρι.

Ο χρόνος το ‘δε αυτό και πίσω δεν γυρνάει.

Ποιοι είμαστε εμείς, που έχοντας τέτοια γνώση,

Στο πεπρωμένο το αύριο θέλουμε να ενδώσει;