ΣΥΛΒΙΑ ΠΛΑΘ – ΠΑΠΑΡΟΥΝΕΣ ΤΟΝ ΟΚΤΩΒΡΙΟ

Ακόμα και τα ηλιοφώτιστα σύννεφα αυτό το πρωινό δεν καταφέρνουν

να φτιάξουν τέτοιες φούστες.

Ούτε και η γυναίκα στο ασθενοφόρο

Παρ΄ όλο που η κόκκινη καρδιά της ανθίζει μέσ’ από το παλτό

της τόσο εκθαμβωτικά –

Ένα δώρο, ένα δώρο αγάπης

Απόλυτα απροσδόκητο –

Από έναν ουρανό

Που χλομά και φλογισμένα

Πυροδοτεί το μονοξείδιο του άνθρακα, από μάτια

Προσηλωμένα και βαθύσκιωτα κάτω από στρογγυλά καπέλα.

Ω Θεέ μου, τι είμαι εγώ

Για να ανοίξουν κραυγάζοντας αυτά τα αργοπορημένα στόματα

Μέσα σε ένα δάσος από πάγο, σε μια αυγή από αγριολούλουδα;