Όπου βάλω τη ζωή βάζω την κάψα
του πάθους μου θολού και δίχως έβγα.
Όπου έχω αγάπη, αγγίζω την πληγή μου.
Όπου αφήνω την πίστη, εκεί και παίζω.
Παίζω τη ζωή μου, χάνω και κατόπι
δίχως ζωή ξαναρχίζω άλλη παρτίδα.
Χαμένη χτες και σήμερα χαμένη,
δε δέχομαι την ήττα, παρά παίζω
ότι μου μένει: ένα υπόλειμμα ελπίδας.
Βγαίνει: πάντα; βάζω ξανά τα ίδια.
Βγαίνει: ποτέ; γίνετ’ η ελπίδα χάρος.
Αγάπη αν βγει, η άνοιξη προχωράει.
Μα αγάπη η πάντα, η πίστη μου μεγάλη:
Κλάμα ή ποτέ, σίγουρη πάλι η πίστη.
