ΕΖΡΑ ΠΑΟΥΝΤ – SΙLET

Σαν βλέπω πως αθάνατο στάζει μελάνι

Απ΄ την αθάνατή μου πέννα – ως εδώ!

Αυτό που σκέφτομαι τι νοιάζει; Φτάνει

Αυτό που κατά τύχη έχω να πω.

Φτάνει που κάποτε ήμαστε ταίρι.

Τι χρειάζεται με ρίμες να το πω;

Έχει ο Γενάρης άνοιξης αγέρι

Ή η καταιγίδα ηλιόφως χαρωπό;

Φτάνει που κάποτε ήμαστε ταίρι.

Τι κι αν βροχή ο αγέρας προμηνάει;

Φτάνει που κάποτε ήμαστε ταίρι.

Ο χρόνος το ‘δε αυτό και πίσω δεν γυρνάει.

Ποιοι είμαστε εμείς, που έχοντας τέτοια γνώση,

Στο πεπρωμένο το αύριο θέλουμε να ενδώσει;

ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΑΡΑΝΤΑΡΗΣ - ΜΙΛΩ

Μιλώ γιατί υπάρχει ένας ουρανός που με ακούει

Μιλώ γιατί μιλούν τα μάτια σου

Και δεν υπάρχει θάλασσα δεν υπάρχει χώρα

Όπου τα μάτια σου δε μιλούν

Τα μάτια σου μιλούν εγώ χορεύω

Λίγη δροσιά μιλούν κι εγώ χορεύω

Λίγη χλόη πατούν τα πόδια μου

Ό άνεμος φυσά που μας ακούει. 

ΣΥΛΒΙΑ ΠΛΑΘ – ΠΑΠΑΡΟΥΝΕΣ ΤΟΝ ΟΚΤΩΒΡΙΟ

Ακόμα και τα ηλιοφώτιστα σύννεφα αυτό το πρωινό δεν καταφέρνουν

να φτιάξουν τέτοιες φούστες.

Ούτε και η γυναίκα στο ασθενοφόρο

Παρ΄ όλο που η κόκκινη καρδιά της ανθίζει μέσ’ από το παλτό

της τόσο εκθαμβωτικά –

Ένα δώρο, ένα δώρο αγάπης

Απόλυτα απροσδόκητο –

Από έναν ουρανό

Που χλομά και φλογισμένα

Πυροδοτεί το μονοξείδιο του άνθρακα, από μάτια

Προσηλωμένα και βαθύσκιωτα κάτω από στρογγυλά καπέλα.

Ω Θεέ μου, τι είμαι εγώ

Για να ανοίξουν κραυγάζοντας αυτά τα αργοπορημένα στόματα

Μέσα σε ένα δάσος από πάγο, σε μια αυγή από αγριολούλουδα;