ΑΝΧΕΛ ΓΚΟΝΘΑΛΕΘ – ΣΟΝΕΤΟ

Όπου βάλω τη ζωή βάζω την κάψα

του πάθους μου θολού και δίχως έβγα.

Όπου έχω αγάπη, αγγίζω την πληγή μου.

Όπου αφήνω την πίστη, εκεί και παίζω.

Παίζω τη ζωή μου, χάνω και κατόπι

δίχως ζωή ξαναρχίζω άλλη παρτίδα.

Χαμένη χτες και σήμερα χαμένη,

δε δέχομαι την ήττα, παρά παίζω

ότι μου μένει: ένα υπόλειμμα ελπίδας.

Βγαίνει: πάντα; βάζω ξανά τα ίδια.

Βγαίνει: ποτέ; γίνετ’ η ελπίδα χάρος.

Αγάπη αν βγει, η άνοιξη προχωράει.

Μα αγάπη η πάντα, η πίστη μου μεγάλη:

Κλάμα ή ποτέ, σίγουρη πάλι η πίστη.

ΕΡΡΙΚΟΣ ΧΑÏNE

Γλυκιά αγαπούλα, βάλε στην καρδιά μου

το χεράκι σου, ακούς αχ πώς κτυπάει;

Είναι ένας μαραγκός στα σωθικά μου

και ένα φέρετρο να φτιάξει πολεμάει.

Μέρα και νύχτα κοπανάει, καρφώνει

και δεν μ’ αφήνει πια να κλείσω μάτι.

Έλα μάστορή μου, κάνε να τελειώσει

να γείρω, να ησυχάσω στο κρεβάτι.

                                                         

                                         ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ: ΚΩΣΤΑΣ  ΚΑΡΘΑΙΟΣ

 

ΛΑΟ ΤΣΕ – ΠΕΝΗΝΤΑ

Από τη γέννηση ως το θάνατο,

Τρεις στους δέκα είναι θιασώτες της ζωής,

Τρεις στους δέκα θιασώτες του θανάτου,

Και κείνοι που περνάν μονάχα από τη γέννηση στο θάνατο,

          είναι και κείνοι στους δέκα οι τρεις.

Γιατί; Επειδή ζουν τη ζωή τους χαμένοι στην άγνοια.

Όποιος γνωρίζει πώς να ζει, μπορεί να περπατά να περπατά στα ξένα

Άφοβος από ρινόκερο ή τίγρη.

Αλώβητος θα βγει από τη μάχη.

Επειδή πάνω του οι ρινόκεροι δε θα βρίσκουν μέρος

       το κέρατό τους να χτυπήσουν,

Ούτε οι τίγρεις θέση τα νύχια τους να χώσουν,

Μήτε τα όπλα σημείο να τραυματίσουν.

Για ποιο λόγο;

Eπειδή από πουθενά ο θάνατος μέσα του δεν εισχωρεί.

 

ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ – ΠΟΛΕΜΩΝΤΑΣ

Ναι, υπερασπίζαμε τη λευτεριά πολεμώντας

μα ακόμα

υπερασπίζαμε το δρόμο που παίζαμε παιδιά

τον τάφο που κοιμόταν η μητέρα μας

και κείνο το μικρό δεντράκι που κάτω απ’ τα κλαδιά του

δώσαμε το πρώτο μας φιλί !

ΦΑΣΙΛ ΧΟΥΣΝΟΥ ΝΤΑΛΓΚΑΡΑ – ΣΑΝ ΤΗ ΜΕΡΑ

Καθώς

Συνεχίζει να μεγαλώνει

Ο ουρανός δεν μπορεί ν’ αγκαλιάσει

Άλλο τίποτε απ’ την ελπίδα μας 

 

ΤΣΑΡΛΣ ΜΠΟΥΚΟΒΣΚΙ – ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΟΥΧΟΙ

Εσείς,
απρόσωποι,
απρόσωποι,
χαζοχαρούμενοι!
Καθίστε να σας πω
πώς έχω μεθύσει σε δωμάτια βρόμικων συνοικισμών
με ηλίθιους μπεκρήδες
που είχαν καλύτερες ασχολίες
και τα μάτια τους κρατούσαν ακόμα λίγο φως,
η φωνή τους κάποιο πάθος,
κι όταν ερχόταν το πρωί,
αράζαμε στα κρεβάτια μας, για να ξυπνήσουμε
αργά το απόγευμα
σαν εκατομμυριούχοι.

ΤΣΕΖΑΡΕ ΠΑΒΕΖΕ

Και τότε εμείς οι δειλοί

που αγαπούσαμε τους ψιθύρους

της νύχτας, τα σπίτια,

τα μονοπάτια στο ποτάμι,

τα κόκκινα και βρώμικα φώτα

εκείνων των τόπων, την ήρεμη,

σιωπηλή θλίψη -

τραβήξαμε τα χέρια

από τη ζωντανή αλυσίδα

και σωπάσαμε, μα η καρδιά μας

σκίρτησε στο αίμα

και δεν υπήρχε πια ηδονή

δεν υπήρχε πια εγκατάλειψη

στο μονοπάτι στο ποτάμι -

όχι πια σκλάβοι, μάθαμε

πως είμαστε ζωντανοί και μονάχοι.

                                                               23 Νοεμβρίου 1945