ΤΣΕΖΑΡΕ ΠΑΒΕΖΕ

Και τότε εμείς οι δειλοί

που αγαπούσαμε τους ψιθύρους

της νύχτας, τα σπίτια,

τα μονοπάτια στο ποτάμι,

τα κόκκινα και βρώμικα φώτα

εκείνων των τόπων, την ήρεμη,

σιωπηλή θλίψη -

τραβήξαμε τα χέρια

από τη ζωντανή αλυσίδα

και σωπάσαμε, μα η καρδιά μας

σκίρτησε στο αίμα

και δεν υπήρχε πια ηδονή

δεν υπήρχε πια εγκατάλειψη

στο μονοπάτι στο ποτάμι -

όχι πια σκλάβοι, μάθαμε

πως είμαστε ζωντανοί και μονάχοι.

                                                               23 Νοεμβρίου 1945

ΚΩΣΤΑΣ ΟΥΡΑΝΗΣ - ΜΑΣΚΕΣ

Για να ‘μαι ευχάριστος σε όλους,

-κι ακόμα και στον εαυτό μου-

έκρυψα πάντοτες με μάσκες

που μου αρέσουνε το πρόσωπο μου

κι άλλαξα τόσες στη ζωή μου,

που τώρα πια να μη μπορώ

τ’ αληθινό το πρόσωπο μου

να πω ποιο είναι μήτ’ εγώ!

Έτσι, ο θάνατος σα θα ‘ρθει,

δε θα ‘ναι η στέρηση μεγάλη:

θ’ αφήσω μιαν ανυπαρξία

για να περάσω σε μιαν άλλη ….

ΓΙΑΡΟΣΛΑΒ ΣΑΪΦΡΤ – ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΙ

Όταν το δέντρο ντυμένο με βροχή

μπουμπούκια είναι γεμάτο ως την κορφή

και οι αρμοί των πύργων τον ουρανό ζυμώνουν,

απ’ τις παλέτες μόνο σκιά κυλάει

και μια κηλίδα αδιάφορη

επάνω στο τακούνι σου κολλάει.

Όμως ο άνεμος εν’ άλλο χρώμα απλώνει

από αέρα διάφανο και από ακτίνων  σκόνηֺ

σε αυτό πεθαίνουν οι γέρικες μηλιές

μπρος στων σοφών τις εκπληκτικές ματιές.