ΒΛΑΝΤΙΜΙΡ ΓΟΛΑΝ – ΠΑΝΤΟΤΕ

Όχι πως δεν θα μ’ άρεσε να ζω, όμως η ζωή

είναι ένας τέτοιος ψεύτης

που ακόμα κι αν ήμουνα σωστός

θα ‘πρεπε να ψάχνω γι’ αλήθεια στο θάνατο.

Κι αυτό ακριβώς κάνω.

ΖΕΤΤΗ ΚΟΡΝΤΙΣΕ

Σε βλέπω, μέσα απ’ το αχνό φως της απομόνωσης

που φοράς. Με στέμμα την τελειότητα,

κρύβεις την τρωτή σου φύση.

Κι αναρωτιέμαι πώς μέσα από τόση αίγλη

που δίκαια απολαμβάνεις,

δεν βλέπεις τη δίκη μου απόγνωση.

ΝΙΚΟΣ ΚΑΡΟΥΖΟΣ – ΝΕΟΤΕΡΟΣ

Ότι δείχνω είναι η ουράνια πηγή

με τον έρωτα

με τα στήθη

ότι δείχνω είναι η ουράνια επιστροφή

με γυμνά δάκρυα

με πόνο θησαυρισμένο στο βλέμμα

ο ποιητής είναι μια νύχτα στη θάλασσα.

Θεέ μου σε κυνηγώ

όπως παιδί τις πεταλούδες.

Θεέ μου σε κυνηγώ

όπως παιδί τους συνομηλίκους μου

στο δειλινό παιχνίδι.

Αισθάνομαι μόνος

αφού δεν έχει δεύτερη ζωή ν’ αλλάξουμε

και το φεγγάρι ταξιδεύει πάντα ίδιο.

Σύντροφε ουρανέ

άλλοτε η ελπίδα φεγγοβολούσε στα χέρια

κοιτάζω το σώμα βρίσκω τ’ όνειρο

πάει κ’ η αγάπη

χάνεται

σαν το νερό στην πέτρα.

Τι είναι πια ένα δέντρο τι είναι τ’ ασημένια φύλλα;

Μεσ’ στην ορμή της ερημιάς γινόμαστε διάφανοι.

ΓΙΟΖΕΦ ΡΟΤ - Ο ΘΡΥΛΟΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΟΤΗ

Αποσπάσματα  από το βιβλίο του ΓΙΟΖΕΦ  ΡΟΤ - Ο ΘΡΥΛΟΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΟΤΗ

...Στάθηκε τραβηγμένος από τα πολύχρωμα εξώφυλλα κάποιων περιοδικών - αλλά κι από την ξαφνική περιέργεια να μάθει τι μέρα ήταν, πόσες μέρες είχαν περάσει από την αρχή του μηνός και πόσες από την αρχή του μηνός και πόσες από την αρχή της εβδομάδας. Αγόρασε, λοιπόν, μια εφημερίδα, είδε πως ήταν Πέμπτη,θυμή8ηκε ξαφνικά ότι κι ο ίδιος είχε γεννηθεί Πέμπτη, και χωρίς να δώσει προσοχή στην ημερομηνία, αποφάσισε να γιορτάσει αυτή τη Πέμπτη τα γενέθλια του. Κυριευμένος τότε από μια παιδιάστικη χαρά δεν δίστασε στιγμή να υπακούσει σε μια καλή, ευγενική σχεδόν, παρόρμηση κι αντί να μπει στο

Ταρί - Μπαρί προχώρησε με την εφημερίδα στο χέρι και μπήκε σ' ένα καλύτερο ταβερνάκι, να πιει καφέ (ενισχυμένο, βέβαια, με μια δόση ρούμι ) και να φάει ένα σάντουιτς....

.... Κάθισε, λοιπόν. Κι επειδή απέναντι του ακριβώς ήταν κρεμασμένος

ένας καθρέφτης, δεν μπόρεσε να μην κοιτάξει το πρόσωπο του - και

του φάνηκε λες κι έκανε τότε από την αρχή γνωριμία με τον εαυτό του.

Αλλά αυτό που είδε, τον τρόμαξε. Κι αμέσως κατάλαβε γιατί  τα τελευταία χρόνια φοβόταν τόσο τους καθρέφτες. Γιατί δεν ήταν ωραίο να βλέπει κανείς

κατάματα τον ξεπεσμό του. Κι όταν κανείς δεν αναγκάζεται να βλέπει το

πρόσωπο του, είναι κάπως σαν να μην έχει πρόσωπο, το πρόσωπο από

την εποχή πριν από το ξεπεσμό.

Αλλά τώρα τρόμαξε, όπως είπαμε, ιδίως επειδή έκανε τη σύγκριση με τις φυσιογνωμίες των καλοστεκούμενων ανδρών, που κάθονταν στα κοντινά τραπεζάκια γύρω του.....

AΡΘΟΥΡΟΣ ΡΕΜΠΩ – ΑΙΣΘΗΣΗ

Κάποιο γαλάζιο βράδυ, θα βγω στη δημοσία

Θα με τρυπάν τα στάχυα, τη χλόη θα πατώ,

Στα πόδια μου θα νιώθω του ονείρου τη δροσιά.

Με ξέσκεπο κεφάλι στην αύρα θα λουστώ.

Κουβέντα δεν θα πω και σκέψεις δεν θα κάνω,

Θα ‘χει η ψυχή μου απ’ τον πόθο πλημμυρίσει.

Θα πάω μακριά, πολύ μακριά, σαν τον τσιγγάνο,

Όπως με μια γυναίκα, ηδονικά – στη Φύση.

                                                      Μάρτιος  1870

ΑΝΘΗ ΜΑΡΩΝΙΤΗ – ΕΠΕΙΓΟΝΤΩΣ

Χρειάζομαι επειγόντως καινούργιο δέρμα

ανθεκτικό στου χρόνου τις δαγκωματιές

στη θλίψη και στην αηδία

κλαδιά που σύρθηκαν στην επιφάνεια

να κρατηθούν στο βάθος

γιατί είναι της ψυχής δουλειά

πένθιμα λουλούδια να σωριάζει

ενώ το δέρμα αστραφτερό

μπορεί ν’ απολαμβάνει.

ΡΑΛΦ Γ. ΕΜΕΡΣΟΝ - Η ΦΥΣΗ

Αποσπάσματα  από το βιβλίο του ΡΑΛΦ Γ. ΕΜΕΡΣΟΝ


 …Για να νιώσεις μοναξιά, κάποιος πρέπει να απομακρυνθεί τόσο από το δωμάτιό του όσο και από την κοινωνία. Δεν είμαι μοναχικός, όσο διαβάζω και γράφω, ακόμη και αν δεν είναι κανείς μαζί μου. Αλλά αν κάποιος θέλει να είναι μόνος, άφησέ τον να κοιτά τα άστρα. Το φως που έρχεται από αυτούς τους ουράνιους κόσμους θα τον απομακρύνει από ό,τι αγγίζει.....
....Αν τα άστρα εμφανίζονταν για μια βραδιά κάθε χίλια χρόνια, τι θαυμασμό θα ένιωθε ο άνθρωπος...
....Τα άστρα εμπνέουν έναν κάποιον σεβασμό, καθώς, παρότι βρίσκονται συνέχεια εδώ, είναι απρόσιτα. Αλλά όλα τα φυσικά αντικείμενα προκαλούν συναφή εντύπωση, εφόσον το μυαλό είναι ανοιχτό στην επίδρασή τους. Η φύση ποτέ δεν εμφανίζεται με σκληρό παρουσιαστικό. Και ούτε ο πιο σοφός άνθρωπος δεν αποσπά τα μυστικά της, και δεν χάνει την περιέργειά του ανακαλύπτοντας την τελειότητά της σε κάθε λεπτομέρεια...
...Αλλά το τοπίο δεν είναι κανενός. Ο ορίζοντας δεν είναι ιδιοκτησία κανενός, παρά μόνο αυτού που με το βλέμμα μπορεί να συνενώσει όλα τα επιμέρους, και αυτός είναι ο ποιητής....
...Οι περισσότεροι  δεν μπορούν να δουν και να πουν τι είναι ο ήλιος ή βλέπουν τουλάχιστον μια πολύ επιφανειακή όψη του. Ο ήλιος φωτίζει  μόνο τα μάτια του ανθρώπου, αλλά λάμπει στα μάτια και στις καρδιές των παιδιών…
...Η επαφή του με τον ουρανό  και τη γη γίνεται μέρος της καθημερινότητας του. Όταν είναι μέσα στη φύση, ο άνθρωπος αγαλλιάζει ανεξέλεγκτα, παρά τις πραγματικές λύπες. Η φύση λέει : << Είναι δικό μου πλάσμα, και παρόλες τις ιταμές θλίψεις του, θα του απαλύνω τον πόνο >> ....

ΤΣΑΡΛΣ ΜΠΟΥΚΟΒΣΚΙ – ΚΙ ΕΓΩ ΚΑΙ ΟΛΟΙ

Σκεπάζουμε με σάρκα τα κόκαλα,

βάζουν μέσα κανένα μυαλό,

καμία ψυχή, κάπου-κάπου,

κι έτσι οι γυναίκες πετάνε

τα βάζα τους τοίχους,

κι οι άνδρες πίνουν

σαν τρελοί,

κι όλοι ψάχνουν

αυτόν τον ένα που τους αναλογεί

και κανείς δεν το βρίσκει,

μα συνεχίζουν

να ψάχνουν

σκαρφαλώνοντας από κρεβάτι

σε κρεβάτι.

Δεν υπάρχει

ελπίδα

κολλήσαμε όλοι μας

στην ίδια μοίρα.

Γεμίζουν οι χωματερές,

γεμίζουν οι μάντρες.

γεμίζουν τα τρελάδικα, γεμίζουν τα νοσοκομεία,

τα νεκροταφεία.

Τίποτα άλλο, όμως, δε

γεμίζει.

ΤΑΝΤΕΟΥΣ ΡΟΥΖΕΒΙΤΣ – ΚΑΘΑΡΣΗ

Μην ντρέπεστε τα δάκρυα

μην ντρέπεστε τα δάκρυα νεαροί ποιητές.

Θαυμάστε το φεγγάρι

τη φεγγαρόλουστη νύχτα

θαυμάστε την καθαρή αγάπη και το τραγούδι

της πυγολαμπίδας.

Μη φοβάστε το ανέβασμα στον ουρανό

απλωθείτε στ’ αστέρι

συγκρίνετε μάτια μ’ αστέρια.

Συγκινηθείτε από ένα χαμομήλι

μια πορτοκαλιά πεταλούδα

απ’ τον ήλιο που ανατέλλει και δύει.

Ταΐστε ήμερα περιστέρια

παρατηρήστε με ένα χαμόγελο

σκυλιά μηχανές λουλούδια και ρινόκερους.

Μιλήστε για ιδανικά

απαγγείλετε μιαν ωδή στη νεότητα

εμπιστευτείτε έναν περαστικό ξένο.

Απλοϊκοί θα φτάσετε να πιστέψετε στην ομορφιά

Συγκινημένοι θα φτάσετε να πιστέψετε στον άνθρωπο.

Μην ντρέπεστε τα δάκρυα

μην ντρέπεστε τα δάκρυα νεαροί ποιητές. 

ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΑΡΑΝΤΑΡΗΣ – ΗΤΑΝ ΓΥΝΑΙΚΑ, ΗΤΑΝ ΟΝΕΙΡΟ...

Ήταν γυναίκα ήταν όνειρο ήτανε και τα δυο

Ο ύπνος μ’ εμπόδιζε να τη δω στα μάτια

Αλλά της φιλούσα το στόμα την κράταγα

Σα να ήταν άνεμος και να ήταν σάρκα

Μου ‘λεγε πως μ’ αγαπούσε, αλλά δεν το άκουγα καθαρά

Μου ‘λεγε πως πονούσε να μη ζει μαζί μου

Ήταν ωχρή και κάποτε έτρεμα για το χρώμα της

Κάποτε απορούσα νιώθοντας την υγεία της σα δική μου υγεία

Όταν χωρίζαμε ήτανε πάντοτε νύχτα

Τ’ αηδόνια σκέπαζαν το περπάτημα της

Έφευγε και ξεχνούσα πάντοτε τον τρόπο της φυγής της

Η καινούργια μέρα άναβε μέσα μου προτού ξημερώσει

Ήταν ήλιος ήταν πρωί όταν τραγουδούσα

Όταν μόνος μου έσκαβα ένα δικό μου χώμα

Και δεν τη σκεφτόμουνα πια εκείνη

ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ - ΤΑ ΕΛΑΧΙΣΤΑ

Δεν είναι που έχασες τα πιο ωραία σου όνειρα.
Δεν είναι που φύγανε τα πιο ακριβά σου χρόνια.
Δεν είναι που είδες, όχι, τους τελευταίους σου φίλους
να σε προδίνουν ή να λιποταχτούν. Ετούτη η τρύπα είναι
     φριχτή
στον τοίχο που με κόπο είχες σηκώσει, νύχτες άγρυπνος,
ρημάζοντας τα χέρια και τα χρόνια σου
στις πέτρες - τοίχο, για να σε κρύβει απ' την αμείλιχτη            
    αδιαφορια του κενού.
Και τώρα μια μικρή τρύπα, σχεδόν αόρατη, απ' όπου
     μπαίνει αθόρυβα κι ανέκκλητα
όλο το ψύχος της μεγάλης ματαιότητας.

ΦΡΑΝΣΙΣ ΣΚΟΤ ΦΙΤΖΕΡΑΛΝΤ - Τ ' ΑΠΟΜΕΙΝΑΡΙΑ ΤΗΣ ΕΥΤΥΧΙΑΣ

Αποσπάσματα από το βιβλίο του ΦΡΑΝΣΙΣ ΣΚΟΤ ΦΙΤΖΕΡΑΛΝΤ - Τ ' ΑΠΟΜΕΙΝΑΡΙΑ ΤΗΣ ΕΥΤΥΧΙΑΣ

...Άμα χάσεις μια δυο φορές τον ύπνο σου αρχίζεις να έχεις ζωντανούς εφιάλτες και το συναίσθημα της μεγάλης κόπωσης δημιουργεί την εντύπωση ότι κάτι έχει  αλλάξει στη ζωή που συνεχίζεται γύρω σου. Τότε αποκτάς την πεποίθηση πως η ύπαρξή σου είναι παρακλάδι της ζωής και πως βλέπεις τη ζωή σαν σε ταινία ή καθρέφτη - πως οι άνθρωποι, οι δρόμοι και τα σπίτια είναι προβεβλημένες εικόνες από ένα αχνό και χαώδες παρελθόν. Σ' αυτή την κατάσταση βρισκόταν η Ρωξάνη τους πρώτους έξι μήνες της ασθένειας του Τζέφφρεϋ. Koιμότανε μόνον όταν ήταν εξουθενωμένη και ξύπναγε μέσα σε θολούρα...

...Δεν μπορούσε να κουνηθεί ήτανε θεότυφλος, βουβός, αναίσθητος. Όλη την ημέρα ξαπλωμένος στο κρεβάτι του, εκτός από λίγη ώρα κάθε πρωί, όταν η Ρωξάνη τον έβαζε στην αναπηρική του πολυθρόνα για να συγυρίσει το δωμάτιο. Η παράλυση προχωρούσε αργά προς την καρδιά του. Στην αρχή - τον πρώτο χρόνο - η Ρωξάνη είχε μερικές φορές νιώσει ένα ανεπαίσθητο σφίξιμο στο χέρι της όταν κρατούσε το δικό του αλλά κι εκείνο σταμάτησε κάποιο βράδυ και δεν επαναλήφθηκε ποτέ πια και δυο ολόκληρες νύχτες η Ρωξάνη έμεινε ξάγρυπνη να κοιτάζει το σκοτάδι και ν' αναρωτιέται ποιο κομματάκι της ψυχής του είχε εξανεμιστεί, ποιον τελευταίο κόκκο αντίληψης μπορούσανε τα σμπαραλιασμένα νεύρα του να μεταφέρουνε μέχρι τον εγκέφαλο. Μετά απ' αυτό, πέθανε κάθε ελπίδα. Κι αν δεν τον φρόντιζε τόσο, η τελευταία σπίθα σίγουρα θα είχε σβήσει προ πολλού...

...Πολλοί επιστήμονες, ανάμεσά τους κι ένας περίφημος νευρολόγος, της είπανε ξεκάθαρα πως ήτανε μάταιες οι τόσες φροντίδες, πως αν ο Τζέφφρεϋ μπορούσε να μιλήσει θα έλεγε ότι ήθελε να πεθάνει, και πως αν το πνεύμα του τριγύριζε κάπου κοντά θα συμφωνούσε ότι δεν χρειαζόντουσαν οι τόσες θυσίες της, διότι δυσφορούσε μέσα σ' εκείνο το σώμα και ήθελε ν' απελευθερωθεί πλήρως.

<<Δεν καταλαβαίνετε>>, απαντούσε η Ρωξάνη κουνώντας ευγενικά το κεφάλι, <<πως όταν παντρεύτηκα τον Τζέφφρεϋ ήτανε - μέχρι που έπαψα να τον αγαπάω>>.

<<Δεν είναι δυνατόν ν' αγαπάς αυτό!>> της αντιτείνανε.

<<Είναι δυνατόν ν' αγαπάω εκείνο που κάποτε υπήρξε. Ποια εναλλακτική λύση έχω;>>

Και οι επιστήμονες ανασήκωναν αδιάφορα τους ώμους τους και φεύγανε  λέγοντας πως η κυρία Κέρταιν ήτανε πολύ αξιόλογη γυναίκα, και γλυκειά σαν άγγελος, προσθέτοντας πάντοτε πως, κατά τη γνώμη τους, πήγαινε χαμένη...

...O έρωτάς της είχε σφραγιστεί κάπου μέσα σ' εκείνη την ανέκφραστη μούμια με το πρόσωπο πάντα στριμμένο μηχανικά στο φως, σαν πυξίδα, που περίμενε βουβά το τελευταίο κύμα να του παρασύρει την καρδιά...