Πέμπτη 29 Δεκεμβρίου 2011

ΤΣΕΖΑΡΕ ΠΑΒΕΖΕ

Και τότε εμείς οι δειλοί
που αγαπούσαμε τους ψιθύρους
της νύχτας, τα σπίτια,
τα μονοπάτια στο ποτάμι,
τα κόκκινα και βρώμικα φώτα
εκείνων των τόπων, την ήρεμη,
σιωπηλή θλίψη -
τραβήξαμε τα χέρια
από τη ζωντανή αλυσίδα
και σωπάσαμε, μα η καρδιά μας
σκίρτησε στο αίμα
και δεν υπήρχε πια ηδονή
δεν υπήρχε πια εγκατάλειψη
στο μονοπάτι στο ποτάμι -
όχι πια σκλάβοι, μάθαμε
πως είμαστε ζωντανοί και μονάχοι.


                                                               23 Νοεμβρίου 1945


Δευτέρα 26 Δεκεμβρίου 2011

ΚΩΣΤΑΣ ΟΥΡΑΝΗΣ - ΜΑΣΚΕΣ


Για να ‘μαι ευχάριστος σε όλους,
-κι ακόμα και στον εαυτό μου-
έκρυψα πάντοτες με μάσκες
που μου αρέσουνε το πρόσωπο μου

κι άλλαξα τόσες στη ζωή μου,
που τώρα πια να μη μπορώ
τ’ αληθινό το πρόσωπο μου
να πω ποιο είναι μήτ’ εγώ!

Έτσι, ο θάνατος σα θα ‘ρθει,
δε θα ‘ναι η στέρηση μεγάλη:
θ’ αφήσω μιαν ανυπαρξία
για να περάσω σε μιαν άλλη ….


Παρασκευή 23 Δεκεμβρίου 2011

ΓΙΑΡΟΣΛΑΒ ΣΑΪΦΡΤ – ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΙ


Όταν το δέντρο ντυμένο με βροχή
μπουμπούκια είναι γεμάτο ως την κορφή
και οι αρμοί των πύργων τον ουρανό ζυμώνουν,

απ’ τις παλέτες μόνο σκιά κυλάει
και μια κηλίδα αδιάφορη
επάνω στο τακούνι σου κολλάει.

Όμως ο άνεμος εν’ άλλο χρώμα απλώνει
από αέρα διάφανο και από ακτίνων  σκόνηֺ

σε αυτό πεθαίνουν οι γέρικες μηλιές
μπρος στων σοφών τις εκπληκτικές ματιές.


Κυριακή 6 Νοεμβρίου 2011

ΝΤΥΛΑΝ ΤΟΜΑΣ –ΣΕ ΜΙΑ ΕΠΕΤΕΙΟ ΓΑΜΟΥ


Ο ουρανός έγινε θρύψαλα
Αυτή η ρακένδυτη επέτειος των δύο
Που αρμονικά πορεύτηκαν τρία χρόνια
Στους μακρινούς περιπάτους των υποσχέσεών τους.

Χαμένη κείτεται τώρα η αγάπη τους.
Η αγάπη και οι θεράποντές της ουρλιάζουν αλυσόδετοι
Από κάθε σύννεφο που φέρνει μελωδία ή κρατήρα,
Θάνατος χτυπάει το σπιτικό τους.

Πολύ αργά σε λάθος βροχή
Ενώνονται αυτοί που χώρισε η αγάπη:
Μες στην καρδιά τους λιώνουν τα παράθυρα
Και οι πόρτες καίγονται μες στο μυαλό τους.


 

Πέμπτη 27 Οκτωβρίου 2011

ΕΖΡΑ ΠΑΟΥΝΤ – SΙLET


Σαν βλέπω πως αθάνατο στάζει μελάνι
Απ΄ την αθάνατή μου πέννα – ως εδώ!
Αυτό που σκέφτομαι τι νοιάζει; Φτάνει
Αυτό που κατά τύχη έχω να πω.

Φτάνει που κάποτε ήμαστε ταίρι.
Τι χρειάζεται με ρίμες να το πω;
Έχει ο Γενάρης άνοιξης αγέρι
Ή η καταιγίδα ηλιόφως χαρωπό;

Φτάνει που κάποτε ήμαστε ταίρι.
Τι κι αν βροχή ο αγέρας προμηνάει;
Φτάνει που κάποτε ήμαστε ταίρι.
Ο χρόνος το ‘δε αυτό και πίσω δεν γυρνάει.

Ποιοι είμαστε εμείς, που έχοντας τέτοια γνώση,
Στο πεπρωμένο το αύριο θέλουμε να ενδώσει;


Τρίτη 25 Οκτωβρίου 2011

ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΑΡΑΝΤΑΡΗΣ - ΜΙΛΩ



Μιλώ γιατί υπάρχει ένας ουρανός που με ακούει
Μιλώ γιατί μιλούν τα μάτια σου
Και δεν υπάρχει θάλασσα δεν υπάρχει χώρα
Όπου τα μάτια σου δε μιλούν
Τα μάτια σου μιλούν εγώ χορεύω
Λίγη δροσιά μιλούν κι εγώ χορεύω
Λίγη χλόη πατούν τα πόδια μου
Ό άνεμος φυσά που μας ακούει. 




Σάββατο 1 Οκτωβρίου 2011

ΣΥΛΒΙΑ ΠΛΑΘ – ΠΑΠΑΡΟΥΝΕΣ ΤΟΝ ΟΚΤΩΒΡΙΟ


Ακόμα και τα ηλιοφώτιστα σύννεφα αυτό το πρωινό δεν καταφέρνουν
να φτιάξουν τέτοιες φούστες.
Ούτε και η γυναίκα στο ασθενοφόρο
Παρ΄ όλο που η κόκκινη καρδιά της ανθίζει μέσ’ από το παλτό
της τόσο εκθαμβωτικά –

Ένα δώρο, ένα δώρο αγάπης
Απόλυτα απροσδόκητο –
Από έναν ουρανό

Που χλομά και φλογισμένα
Πυροδοτεί το μονοξείδιο του άνθρακα, από μάτια
Προσηλωμένα και βαθύσκιωτα κάτω από στρογγυλά καπέλα.

Ω Θεέ μου, τι είμαι εγώ
Για να ανοίξουν κραυγάζοντας αυτά τα αργοπορημένα στόματα
Μέσα σε ένα δάσος από πάγο, σε μια αυγή από αγριολούλουδα;



Παρασκευή 30 Σεπτεμβρίου 2011

W. H. AUDEN - ΜΗΝ ΞΕΡΟΝΤΑΣ


Ο χρόνος μόνο θα μας λέει: σας το ‘χα πει.
Ο χρόνος μόνο ξέρει τι θα μας κοστίσει.
Εγώ, μην ξέροντας, διάλεξα τη σιωπή.

Αν βλέποντας τους κλόουν νιώθουμε ντροπή,
αν σκουντουφλάμε σαν η μουσική αρχίσει,
ο χρόνος μόνο θα μας λέει: σας το ‘χα πει.

Η τύχη μας δεν προμηνάει προκοπήֺ
γιατί πάρα πολύ σ ‘έχω αγαπήσει
εγώ, μην ξέροντας, διάλεξα τη σιωπή.

Πρέπει από κάπου να ‘ρθει η μπόρα, η αστραπή,
για κάποιο λόγο να ‘χει η φυλλωσιά σαπίσει.
Ο χρόνος μόνο θα μας λέει: σας το ‘χα πει.

Αν έχουν τα λιοντάρια σε φυγή τραπεί
με τους στρατιώτες, και στέρεψε η βρύση,
ο χρόνος τάχα θα μας λέει: σας το ‘χα πει;
Εγώ, μην ξέροντας, διάλεξα τη σιωπή.




Παρασκευή 16 Σεπτεμβρίου 2011

ΝΤΟΡΟΘΥ ΠΑΡΚΕΡ – ΞΗΜΕΡΩΜΑ


Να τραγουδάω έπαψα πια.
Και τώρα με βαριά καρδιά
κοιτάω τη νύχτα το ταβάνι
να δω το πρώτο φως να φτάνει.

Οι χειμωνιάτικες νυχτιές
είναι μακριές και θλιβερές
Και θλιβερό είναι πως πάλι
Καινούργια αυγή θε να προβάλει
 



Δευτέρα 29 Αυγούστου 2011

ΒΛΑΝΤΙΜΙΡ ΓΟΛΑΝ – ΠΑΝΤΟΤΕ



Όχι πως δεν θα μ’ άρεσε να ζω, όμως η ζωή
είναι ένας τέτοιος ψεύτης
που ακόμα κι αν ήμουνα σωστός
θα ‘πρεπε να ψάχνω γι’ αλήθεια στο θάνατο.


Κι αυτό ακριβώς κάνω.



Σάββατο 27 Αυγούστου 2011

ΖΕΤΤΗ ΚΟΡΝΤΙΣΕ



Σε βλέπω, μέσα απ’ το αχνό φως της απομόνωσης
που φοράς. Με στέμμα την τελειότητα,
κρύβεις την τρωτή σου φύση.
Κι αναρωτιέμαι πώς μέσα από τόση αίγλη
που δίκαια απολαμβάνεις,
δεν βλέπεις τη δίκη μου απόγνωση.



Παρασκευή 26 Αυγούστου 2011

ΝΙΚΟΣ ΚΑΡΟΥΖΟΣ – ΝΕΟΤΕΡΟΣ


Ότι δείχνω είναι η ουράνια πηγή
με τον έρωτα
με τα στήθη
ότι δείχνω είναι η ουράνια επιστροφή
με γυμνά δάκρυα
με πόνο θησαυρισμένο στο βλέμμα
ο ποιητής είναι μια νύχτα στη θάλασσα.
Θεέ μου σε κυνηγώ
όπως παιδί τις πεταλούδες.
Θεέ μου σε κυνηγώ
όπως παιδί τους συνομηλίκους μου
στο δειλινό παιχνίδι.
Αισθάνομαι μόνος
αφού δεν έχει δεύτερη ζωή ν’ αλλάξουμε
και το φεγγάρι ταξιδεύει πάντα ίδιο.
Σύντροφε ουρανέ
άλλοτε η ελπίδα φεγγοβολούσε στα χέρια
κοιτάζω το σώμα βρίσκω τ’ όνειρο
πάει κ’ η αγάπη
χάνεται
σαν το νερό στην πέτρα.
Τι είναι πια ένα δέντρο τι είναι τ’ ασημένια φύλλα;
Μεσ’ στην ορμή της ερημιάς γινόμαστε διάφανοι.


Τρίτη 23 Αυγούστου 2011

ΓΙΟΖΕΦ ΡΟΤ - Ο ΘΡΥΛΟΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΟΤΗ



Αποσπάσματα  από το βιβλίο του ΓΙΟΖΕΦ  ΡΟΤ - Ο ΘΡΥΛΟΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΟΤΗ

...Στάθηκε τραβηγμένος από τα πολύχρωμα εξώφυλλα κάποιων περιοδικών - αλλά κι από την ξαφνική περιέργεια να μάθει τι μέρα ήταν, πόσες μέρες είχαν περάσει από την αρχή του μηνός και πόσες από την αρχή του μηνός και πόσες από την αρχή της εβδομάδας. Αγόρασε, λοιπόν, μια εφημερίδα, είδε πως ήταν Πέμπτη,θυμή8ηκε ξαφνικά ότι κι ο ίδιος είχε γεννηθεί Πέμπτη, και χωρίς να δώσει προσοχή στην ημερομηνία, αποφάσισε να γιορτάσει αυτή τη Πέμπτη τα γενέθλια του. Κυριευμένος τότε από μια παιδιάστικη χαρά δεν δίστασε στιγμή να υπακούσει σε μια καλή, ευγενική σχεδόν, παρόρμηση κι αντί να μπει στο
Ταρί - Μπαρί προχώρησε με την εφημερίδα στο χέρι και μπήκε σ' ένα καλύτερο ταβερνάκι, να πιει καφέ (ενισχυμένο, βέβαια, με μια δόση ρούμι ) και να φάει ένα σάντουιτς....
.... Κάθισε, λοιπόν. Κι επειδή απέναντι του ακριβώς ήταν κρεμασμένος
ένας καθρέφτης, δεν μπόρεσε να μην κοιτάξει το πρόσωπο του - και
του φάνηκε λες κι έκανε τότε από την αρχή γνωριμία με τον εαυτό του.
Αλλά αυτό που είδε, τον τρόμαξε. Κι αμέσως κατάλαβε γιατί  τα τελευταία χρόνια φοβόταν τόσο τους καθρέφτες. Γιατί δεν ήταν ωραίο να βλέπει κανείς
κατάματα τον ξεπεσμό του. Κι όταν κανείς δεν αναγκάζεται να βλέπει το
πρόσωπο του, είναι κάπως σαν να μην έχει πρόσωπο, το πρόσωπο από
την εποχή πριν από το ξεπεσμό.
Αλλά τώρα τρόμαξε, όπως είπαμε, ιδίως επειδή έκανε τη σύγκριση με τις φυσιογνωμίες των καλοστεκούμενων ανδρών, που κάθονταν στα κοντινά τραπεζάκια γύρω του.....



Κυριακή 21 Αυγούστου 2011

AΡΘΟΥΡΟΣ ΡΕΜΠΩ – ΑΙΣΘΗΣΗ


Κάποιο γαλάζιο βράδυ, θα βγω στη δημοσία
Θα με τρυπάν τα στάχυα, τη χλόη θα πατώ,
Στα πόδια μου θα νιώθω του ονείρου τη δροσιά.
Με ξέσκεπο κεφάλι στην αύρα θα λουστώ.

Κουβέντα δεν θα πω και σκέψεις δεν θα κάνω,
Θα ‘χει η ψυχή μου απ’ τον πόθο πλημμυρίσει.
Θα πάω μακριά, πολύ μακριά, σαν τον τσιγγάνο,
Όπως με μια γυναίκα, ηδονικά – στη Φύση.


                                                      Μάρτιος  1870


Παρασκευή 19 Αυγούστου 2011

ΑΝΘΗ ΜΑΡΩΝΙΤΗ – ΕΠΕΙΓΟΝΤΩΣ



Χρειάζομαι επειγόντως καινούργιο δέρμα
ανθεκτικό στου χρόνου τις δαγκωματιές
στη θλίψη και στην αηδία
κλαδιά που σύρθηκαν στην επιφάνεια
να κρατηθούν στο βάθος
γιατί είναι της ψυχής δουλειά
πένθιμα λουλούδια να σωριάζει
ενώ το δέρμα αστραφτερό
μπορεί ν’ απολαμβάνει.



Τρίτη 16 Αυγούστου 2011

ΡΑΛΦ Γ. ΕΜΕΡΣΟΝ - Η ΦΥΣΗ



Αποσπάσματα  από το βιβλίο του ΡΑΛΦ Γ. ΕΜΕΡΣΟΝ


 …Για να νιώσεις μοναξιά, κάποιος πρέπει να απομακρυνθεί τόσο από το δωμάτιό του όσο και από την κοινωνία. Δεν είμαι μοναχικός, όσο διαβάζω και γράφω, ακόμη και αν δεν είναι κανείς μαζί μου. Αλλά αν κάποιος θέλει να είναι μόνος, άφησέ τον να κοιτά τα άστρα. Το φως που έρχεται από αυτούς τους ουράνιους κόσμους θα τον απομακρύνει από ό,τι αγγίζει.....
....Αν τα άστρα εμφανίζονταν για μια βραδιά κάθε χίλια χρόνια, τι θαυμασμό θα ένιωθε ο άνθρωπος...
....Τα άστρα εμπνέουν έναν κάποιον σεβασμό, καθώς, παρότι βρίσκονται συνέχεια εδώ, είναι απρόσιτα. Αλλά όλα τα φυσικά αντικείμενα προκαλούν συναφή εντύπωση, εφόσον το μυαλό είναι ανοιχτό στην επίδρασή τους. Η φύση ποτέ δεν εμφανίζεται με σκληρό παρουσιαστικό. Και ούτε ο πιο σοφός άνθρωπος δεν αποσπά τα μυστικά της, και δεν χάνει την περιέργειά του ανακαλύπτοντας την τελειότητά της σε κάθε λεπτομέρεια...
...Αλλά το τοπίο δεν είναι κανενός. Ο ορίζοντας δεν είναι ιδιοκτησία κανενός, παρά μόνο αυτού που με το βλέμμα μπορεί να συνενώσει όλα τα επιμέρους, και αυτός είναι ο ποιητής....
...Οι περισσότεροι  δεν μπορούν να δουν και να πουν τι είναι ο ήλιος ή βλέπουν τουλάχιστον μια πολύ επιφανειακή όψη του. Ο ήλιος φωτίζει  μόνο τα μάτια του ανθρώπου, αλλά λάμπει στα μάτια και στις καρδιές των παιδιών…
...Η επαφή του με τον ουρανό  και τη γη γίνεται μέρος της καθημερινότητας του. Όταν είναι μέσα στη φύση, ο άνθρωπος αγαλλιάζει ανεξέλεγκτα, παρά τις πραγματικές λύπες. Η φύση λέει : << Είναι δικό μου πλάσμα, και παρόλες τις ιταμές θλίψεις του, θα του απαλύνω τον πόνο >> ....



Δευτέρα 15 Αυγούστου 2011

ΤΣΑΡΛΣ ΜΠΟΥΚΟΒΣΚΙ – ΚΙ ΕΓΩ ΚΑΙ ΟΛΟΙ


Σκεπάζουμε με σάρκα τα κόκαλα,
βάζουν μέσα κανένα μυαλό,
καμία ψυχή, κάπου-κάπου,
κι έτσι οι γυναίκες πετάνε
τα βάζα τους τοίχους,
κι οι άνδρες πίνουν
σαν τρελοί,
κι όλοι ψάχνουν
αυτόν τον ένα που τους αναλογεί
και κανείς δεν το βρίσκει,
μα συνεχίζουν
να ψάχνουν
σκαρφαλώνοντας από κρεβάτι
σε κρεβάτι.

Δεν υπάρχει
ελπίδα
κολλήσαμε όλοι μας
στην ίδια μοίρα.

Γεμίζουν οι χωματερές,
γεμίζουν οι μάντρες.
γεμίζουν τα τρελάδικα, γεμίζουν τα νοσοκομεία,
τα νεκροταφεία.

Τίποτα άλλο, όμως, δε
γεμίζει.


Σάββατο 13 Αυγούστου 2011

ΤΑΝΤΕΟΥΣ ΡΟΥΖΕΒΙΤΣ – ΚΑΘΑΡΣΗ


Μην ντρέπεστε τα δάκρυα
μην ντρέπεστε τα δάκρυα νεαροί ποιητές.

Θαυμάστε το φεγγάρι
τη φεγγαρόλουστη νύχτα
θαυμάστε την καθαρή αγάπη και το τραγούδι
της πυγολαμπίδας.

Μη φοβάστε το ανέβασμα στον ουρανό
απλωθείτε στ’ αστέρι
συγκρίνετε μάτια μ’ αστέρια.

Συγκινηθείτε από ένα χαμομήλι
μια πορτοκαλιά πεταλούδα
απ’ τον ήλιο που ανατέλλει και δύει.

Ταΐστε ήμερα περιστέρια
παρατηρήστε με ένα χαμόγελο
σκυλιά μηχανές λουλούδια και ρινόκερους.

Μιλήστε για ιδανικά
απαγγείλετε μιαν ωδή στη νεότητα
εμπιστευτείτε έναν περαστικό ξένο.

Απλοϊκοί θα φτάσετε να πιστέψετε στην ομορφιά
Συγκινημένοι θα φτάσετε να πιστέψετε στον άνθρωπο.

Μην ντρέπεστε τα δάκρυα
μην ντρέπεστε τα δάκρυα νεαροί ποιητές. 




Τετάρτη 10 Αυγούστου 2011

ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΑΡΑΝΤΑΡΗΣ – ΗΤΑΝ ΓΥΝΑΙΚΑ, ΗΤΑΝ ΟΝΕΙΡΟ...




Ήταν γυναίκα ήταν όνειρο ήτανε και τα δυο
Ο ύπνος μ’ εμπόδιζε να τη δω στα μάτια
Αλλά της φιλούσα το στόμα την κράταγα
Σα να ήταν άνεμος και να ήταν σάρκα
Μου ‘λεγε πως μ’ αγαπούσε, αλλά δεν το άκουγα καθαρά
Μου ‘λεγε πως πονούσε να μη ζει μαζί μου
Ήταν ωχρή και κάποτε έτρεμα για το χρώμα της
Κάποτε απορούσα νιώθοντας την υγεία της σα δική μου υγεία

Όταν χωρίζαμε ήτανε πάντοτε νύχτα
Τ’ αηδόνια σκέπαζαν το περπάτημα της
Έφευγε και ξεχνούσα πάντοτε τον τρόπο της φυγής της
Η καινούργια μέρα άναβε μέσα μου προτού ξημερώσει
Ήταν ήλιος ήταν πρωί όταν τραγουδούσα
Όταν μόνος μου έσκαβα ένα δικό μου χώμα
Και δεν τη σκεφτόμουνα πια εκείνη



Κυριακή 7 Αυγούστου 2011

ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ - ΤΑ ΕΛΑΧΙΣΤΑ

Δεν είναι που έχασες τα πιο ωραία σου όνειρα.
Δεν είναι που φύγανε τα πιο ακριβά σου χρόνια.
Δεν είναι που είδες, όχι, τους τελευταίους σου φίλους
να σε προδίνουν ή να λιποταχτούν. Ετούτη η τρύπα είναι
     φριχτή
στον τοίχο που με κόπο είχες σηκώσει, νύχτες άγρυπνος,
ρημάζοντας τα χέρια και τα χρόνια σου
στις πέτρες - τοίχο, για να σε κρύβει απ' την αμείλιχτη            
    αδιαφορια του κενού.
Και τώρα μια μικρή τρύπα, σχεδόν αόρατη, απ' όπου
     μπαίνει αθόρυβα κι ανέκκλητα
όλο το ψύχος της μεγάλης ματαιότητας.




ΦΡΑΝΣΙΣ ΣΚΟΤ ΦΙΤΖΕΡΑΛΝΤ - Τ ' ΑΠΟΜΕΙΝΑΡΙΑ ΤΗΣ ΕΥΤΥΧΙΑΣ

Αποσπάσματα από το βιβλίο του ΦΡΑΝΣΙΣ ΣΚΟΤ ΦΙΤΖΕΡΑΛΝΤ - Τ ' ΑΠΟΜΕΙΝΑΡΙΑ ΤΗΣ ΕΥΤΥΧΙΑΣ

...Άμα χάσεις μια δυο φορές τον ύπνο σου αρχίζεις να έχεις ζωντανούς εφιάλτες και το συναίσθημα της μεγάλης κόπωσης δημιουργεί την εντύπωση ότι κάτι έχει  αλλάξει στη ζωή που συνεχίζεται γύρω σου. Τότε αποκτάς την πεποίθηση πως η ύπαρξή σου είναι παρακλάδι της ζωής και πως βλέπεις τη ζωή σαν σε ταινία ή καθρέφτη - πως οι άνθρωποι, οι δρόμοι και τα σπίτια είναι προβεβλημένες εικόνες από ένα αχνό και χαώδες παρελθόν. Σ' αυτή την κατάσταση βρισκόταν η Ρωξάνη τους πρώτους έξι μήνες της ασθένειας του Τζέφφρεϋ. Koιμότανε μόνον όταν ήταν εξουθενωμένη και ξύπναγε μέσα σε θολούρα...
...Δεν μπορούσε να κουνηθεί ήτανε θεότυφλος, βουβός, αναίσθητος. Όλη την ημέρα ξαπλωμένος στο κρεβάτι του, εκτός από λίγη ώρα κάθε πρωί, όταν η Ρωξάνη τον έβαζε στην αναπηρική του πολυθρόνα για να συγυρίσει το δωμάτιο. Η παράλυση προχωρούσε αργά προς την καρδιά του. Στην αρχή - τον πρώτο χρόνο - η Ρωξάνη είχε μερικές φορές νιώσει ένα ανεπαίσθητο σφίξιμο στο χέρι της όταν κρατούσε το δικό του αλλά κι εκείνο σταμάτησε κάποιο βράδυ και δεν επαναλήφθηκε ποτέ πια και δυο ολόκληρες νύχτες η Ρωξάνη έμεινε ξάγρυπνη να κοιτάζει το σκοτάδι και ν' αναρωτιέται ποιο κομματάκι της ψυχής του είχε εξανεμιστεί, ποιον τελευταίο κόκκο αντίληψης μπορούσανε τα σμπαραλιασμένα νεύρα του να μεταφέρουνε μέχρι τον εγκέφαλο. Μετά απ' αυτό, πέθανε κάθε ελπίδα. Κι αν δεν τον φρόντιζε τόσο, η τελευταία σπίθα σίγουρα θα είχε σβήσει προ πολλού...
...Πολλοί επιστήμονες, ανάμεσά τους κι ένας περίφημος νευρολόγος, της είπανε ξεκάθαρα πως ήτανε μάταιες οι τόσες φροντίδες, πως αν ο Τζέφφρεϋ μπορούσε να μιλήσει θα έλεγε ότι ήθελε να πεθάνει, και πως αν το πνεύμα του τριγύριζε κάπου κοντά θα συμφωνούσε ότι δεν χρειαζόντουσαν οι τόσες θυσίες της, διότι δυσφορούσε μέσα σ' εκείνο το σώμα και ήθελε ν' απελευθερωθεί πλήρως.
<<Δεν καταλαβαίνετε>>, απαντούσε η Ρωξάνη κουνώντας ευγενικά το κεφάλι, <<πως όταν παντρεύτηκα τον Τζέφφρεϋ ήτανε - μέχρι που έπαψα να τον αγαπάω>>.
<<Δεν είναι δυνατόν ν' αγαπάς αυτό!>> της αντιτείνανε.
<<Είναι δυνατόν ν' αγαπάω εκείνο που κάποτε υπήρξε. Ποια εναλλακτική λύση έχω;>>
Και οι επιστήμονες ανασήκωναν αδιάφορα τους ώμους τους και φεύγανε  λέγοντας πως η κυρία Κέρταιν ήτανε πολύ αξιόλογη γυναίκα, και γλυκειά σαν άγγελος, προσθέτοντας πάντοτε πως, κατά τη γνώμη τους, πήγαινε χαμένη...
...O έρωτάς της είχε σφραγιστεί κάπου μέσα σ' εκείνη την ανέκφραστη μούμια με το πρόσωπο πάντα στριμμένο μηχανικά στο φως, σαν πυξίδα, που περίμενε βουβά το τελευταίο κύμα να του παρασύρει την καρδιά...



Παρασκευή 29 Ιουλίου 2011

JULES SUPERVIELLE - ΑΚΜΗ ΦΛΟΓΑΣ

Σ' όλη του τη ζωή
Του άρεσε να διαβάζει
Με ένα κερί
Και συνήθιζε να περνά
Το χέρι πάνω άπο τη φλόγα
Για να πειστεί
Πως ζούσε,
Πως ζούσε.

Απο τότε που πέθανε
Κρατά πλάι του
Ένα κερί αναμμένο
Μα τα χέρια του τα φυλά κρυμμένα.



Τετάρτη 27 Ιουλίου 2011

ΝΤΥΛΑΝ ΤΟΜΑΣ - ΕΧΩ ΠΟΘΗΣΕΙ ΜΑΚΡΙΑ ΝΑ ΦΥΓΩ

Έχω ποθήσει μακριά να φύγω
Απ' το σύρσιμο του ξοδεμένου ψέματος
Και απ' του παλιού τρόμου τη διαρκή κραυγή
Μεγαλώνοντας πιο τρομερός καθώς η μέρα
Φεύγει πάνο απ' το λόφο στο θαλάσσιο βυθό.
Έχω ποθήσει μακριά να φύγω
Απ' την επανάληψη των χαιρετισμών,
Γιατί υπάρχουν στον αέρα τα φαντάσματα
Και στοιχειωμένοι ήχοι στο χαρτί
Και οι κεραυνοί των κλήσεων και των σημειώσεων.

Έχω ποθήσει μακριά να φύγω, όμως φοβάμαι,
Λίγη ζωή ακομή αξόδευτη μήπως εκτιναχθεί
Απ' το παλιό ψέμα που καίγεται στο πάτωμα
Και στον αέρα σπάζοντας μισότυφλο μ' αφήσει.
Ούτε απ' της νύχτας τον αρχαίο πανικό,
Το χώρισμα καπέλου απ' τα μαλλιά,
Τα χείλη κολλημένα στ' ακουστικό.
Θα έπεφτα απ' του θανάτου το φτερό.
Απ' αυτά δεν θα νοιαζόμουν να πεθάνω,
Μισά συμβάσεις και ψέματα τ' αλλα μισά.



Δευτέρα 25 Ιουλίου 2011

NΑΠΟΛΕΩΝ ΛΑΠΑΘΙΩΤΗΣ - ΓΡΑΜΜΕΝΟ Σ' ΕΝΑ ΛΕΥΚΩΜΑ


Κι όταν το βράδυ θ' απλωθεί, σαν ένα κάλυμμα βαθύ,
και θα σκεπάσει, δια παντός, τη μάταιη υπαρξή μας,
μην πεις πως, κάπου, μια φωνή, θα μείνει, τάχα, να πονεί
το τρυφερό το μυστικό, που υπάρχει μεταξύ μας ...

Τ' αργό του δάκρυ που κυλά, πόσο σιγά, πόσο δειλά,
την ώρα που το βραδινό σκοτάδι μας κυκλώνει,
- πώς οι άλλοι να το θυμηθούν, αφού κι αυτοί θα κοιμηθούν,
κι αφού θα λείψουν τα πουλιά, και θα χαθούν κι οι κλώνοι;

Ως και το μόνο το γραφτό -μικρό κι εφήμερο κι αυτό,
που τώρα, εδώ, και με καρδιά τρεμάμενη, σου κλείνω,
πόσο, πιστεύεις, το πολύ, που θα μπορεί ν' αναπολεί
του μακρινού μας του καημού το πέρασμα, κι εκείνο;...

Γι' αυτό στο λέω να μ' αγαπάς όπου βρεθείς κι όπου
κι αν πας

κι η τωρινή μας η στοργή, πάντα πιστή να μείνει,
γιατί το βράδυ θ' απλωθεί, -κι ίσως η σκέψη μας χαθεί,
μες στο σκοτάδι το βαθύ, που παν οι πεθαμένοι ....





Κυριακή 24 Ιουλίου 2011

ΤΖΕΛΑΛΑΝΤΙΝ ΡΟΥΜΙ

Γύρισες τον κόσμο ψάχνοντας τη ζωή
κι όμως η καρδιά σου θα πεθάνει.
Γεννήθηκες
στην ευλογημένη αγκαλιά της ένωσης
κι όμως θα πεθάνεις ολομόναχος.

Αποκοιμήθηκες στην όχθη μιας λίμνης
κι όμως πεθαίνεις στη δίψα.
Στέκεις στην κορφή του θησαυρού
κι όμως θα πεθάνεις πάμπτωχος.





Σάββατο 23 Ιουλίου 2011

Κ . Π. ΚΑΒΑΦΗΣ - ΓΙΑ ΝΑ 'ΡΘΟΥΝ

Ένα κερί αρκεί .                         Το φως του το αμυδρό
αρμόζει πιο καλά,                      θα ΄ναι πιο συμπαθές
σαν έρθουν της Αγάπης,            σαν έρθουν οι Σκιές.

Ένα κέρι αρκεί.                           Η κάμαρη απόψι
να μη έχει φως πολύ.                  Μέσα στην ρέμβην όλως
και την υποβολή,                         και με το λίγο φως -
μέσα στην ρέμβην έτσι               θα οραματισθώ
για να 'ρθουν της Αγάπης,           για να 'ρθουν οι Σκιές.



EΡΙΧ ΦΡΙΝΤ - ΦΟΒΟΣ ΚΑΙ ΑΜΦΙΒΟΛΙΑ

Μην αμφιβάλλεις
για τον άνθρωπο
που σου λέει οτι φοβάται

όμως να φοβάσαι
τον άνθρωπο
που σου λέει
ότι δεν αμφιβάλλει πoτέ.





ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ

ΘΑ 'ΠΡΕΠΕ, ίσως, να κάνω έναν απολογισμό της ζωής μου,
να βάλω, έστω, λίγη τάξη σ' όλες αυτές τις σκιές, όμως εκείνη η
συνάντηση είχε καθοριστεί απ' την πρώτη μέρα, βρεθήκαμε
πρόσωπο με πρόσωπο άξαφνα, φυσικά δε μίλησα, εξάλλου
πως να συνεννοηθείς, και με ποιόν, κι όπως ύστερα οι άλλοι
οπισθοχωρούσαν τρομαγμένοι, έσκυψα και μάζεψα τα κομμάτια
της σπασμένης λάμπας, σαν να 'πρεπε να τα πάρω όλα επάνω μου,
και μόνον όταν είσαι παιδί φθείρεσαι ακίνδυνα απ' τα όνειρα,
μα είναι κάποιοι που μια μέρα θα τρομάξουν μπροστά στον
πλούτο που μάζευαν, χωρίς να το ξέρουν, αφού η ασήμαντη ζωή
τους άφησε ανέπαφο το πιο σημαντικό, και ο λόγος είναι μάταιος,
αν δεν κρατάει μέσα του τη σιωπή, που μας άρχισε.



Παρασκευή 22 Ιουλίου 2011

ΓΚΑΜΠΡΙΕΛ ΘΕΛΑΓΙΑ - ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ

                                 Ίσως όταν πεθάνω
                            <<ποιητής, να πούνε, ήταν>>
κι ο κόσμος, πάντα ωραίος, να λάμπει όλη τη νύχτα.

                                 Eσύ ίσως με ξεχάσεις
                                 μέσα σου όμως ν' ακούς
κάποιους δικούς μου στίχους ανώνυμους, παλιούς.

                                Κι από μένανε ίσως
                                να μη μείνει ούτε στίχος
ούτε μια από τις λέξεις που ονειρεύομαι ξύπνιος.

                                Μα ή με θωρείτε ή όχι,
                                μα ή μου μιλάτε ή όχι,
εγώ θα ζω στον ίσκιο σας, ώ, ζωντανοί μου άνθρωποι.

                                Θα ξακλουθώ να υπάρχω
                                και να 'μαι πεθαμένος,
του μεγάλου κοντσέρτου θα 'μαι πάντα ένα μέρος.




ΧΟΣΕ ΓΙΕΡΡΟ - ΤΑ ΣΥΝΝΕΦΑ

Ανώφελα αναρωτιέσαι
τον ουρανό ενώ κοιτάζεις.
Πίσω απ'τα σύννεφα ψάχνεις
αχνάρια που'σβησε ο μπάτης.

Ψάχνεις τα ολόζεστα χέρια
τα πρόσωπα αυτών που φύγαν
τους κύκλους όπου πλανιώνται
κρούοντας το ντέφι ή τη λύρα.

Σύννεφα που ήταν τραγούδι
χωρίς αρχή, δίχως τέλος,
καμπάνες χλωμών αφρών
που τ'απόκρυφα σημαίνουν,

παλάμες πέτρινες,πλάσματα
που γυρνάν γύρω απ' το χρόνο
μιμούμενα της ζωής
το πηγαινέλα το αιώνιο .

Ανώφελα αναρωτιέσαι
με το βλέμμα το σβησμένο.
Προς τι κοιτάζεις τα σύννεφα,
Χοσέ Γιέρρο ?




ΓΙΑΜΑΜΟΤΟ ΤΑΡΟ - ΦΑΡΟΙ



Οι φάροι θυμίζουν ποιητές
που παρατηρούν μόνο επικίνδυνα πράγματα -
μια καταιγίδα στο κέντρο του άνεμου
ή μια παλίρροια που πλησιάζει

Οι ποιητές θυμίζουν φάρους
που στη δοκιμασία της αγωνίας
χτίζουν τη μοναξιά τους

Επειδή το φώς τους
Το κλέβει πάντα η απόσταση
Το μέσα  τους
Είναι πιο βαθύ από κάθε σκοτάδι


T.Σ. EΛΙΟΤ - ΜΑΤΙΑ ΠΟΥ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΕΙΔΑ ΣΕ ΔΑΚΡΥΑ

Μάτια που μόλις κοίταξα σε δάκρυα
Του χωρισμού
Στ' ονειρικό βασίλειο του θανάτου
Η χρυσή οπτασία ξαναπροβάλλει
Βλέπω τα μάτια μα όχι τα δάκρυα
Του οδυρμού.

Αυτός είν' ο δικός μου οδυρμός
Μάτια που δεν θα δώ και πάλι
Μάτια της κρίσης
Μάτια που δεν θα δω παρά
Στην θύρα του θανάτου, άλλο βασίλειο
Που όπως αύτο
Τα μάτια συνεχίζουν λίγο, ενώ
Λίγο ακόμη, δάκρυα συνεχίζουν
Και μας χωρίζουν.



Πέμπτη 21 Ιουλίου 2011

3 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 1945


Είσαι η γη και ο θάνατος
Η εποχή σου είναι η σιωπή
και το σκοτάδι.Δεν ζεί
τίποτα που πιο πολύ από σένα
να' ναι μακρύτερα απ' την αυγή.

Όταν δείχνεις να ξυπνάς,
είσαι μονάχα πόνος,
πόνος στα μάτια, στο αίμα,
που εσύ δεν τον νιώθεις.Ζεις
όπως ζει κάποια πέτρα,
όπως η άγονη γη.
Και σε ντύνουνε όνειρα,
λυγμοί και κινήσεις
που εσύ αγνοείς. Ο πόνος
σαν το νερό κάποιας λίμνης
τρέμει και σε κυκλώνει.
Είναι κύκλοι στο νερό.
Εσύ τους αφήνεις να σβήσουν.
Είσαι η γη και ο θάνατος.


                                                                           3 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 1945
                                                                             
                                                                              ΤΣΕΖΑΡΕ ΠΑΒΕΖΕ





ΕΡΗΜΟΣ - ΠΑΤΡΙΤΣΙΑ ΧΟΥΠΕΡ



Όπου υπάρχει ποτάμι,
σημαίνει κατεύθυνση.

Όπου υπάρχει δεντρόκηπος,
σημαίνει επιβίωση.

Όπου υπάρχει έρημος
το καθετί αλλάζει.

Σαν να 'θελε η γη
να χορτάσει μονάχα τη δική της ανάγκη.
 
 
 



Τετάρτη 20 Ιουλίου 2011

DE PROFUNDIS

Απόσπασμα απο το βιβλίο του OΣΚΑΡ ΓΟΥΑ'Ι'ΛΝΤ - DE PROFUNDIS

... Μερικές φορές, σκέφτομαι μήπως ήσουν απλώς μια μαριονέτα που την κινούσε ένα
μυστηριώδες αόρατο χέρι με σκοπό να οδηγήσει τη ζωή μου,μέσα από μια περίπλοκη
διαδοχή τρομακτικών γεγονότων, σ' ένα τρομακτικό τέλος.Αλλά και οι μαριονέτες 
έχουν πάθη.Δεν παίζουν το ρόλο τους εντελώς πειθήνια, προσθέτουν καινούργια
στοιχεία στην πλοκή, μπερδεύουν το νήμα της αλληλουχίας για να ικανοποιήσουν
δικές τους ιδιοτροπίες ή επιθυμίες. Η απόλυτη ελευθερία και ταυτόχρονα η απόλυτη
υποταγή στην αναγκαιότητα είναι το αιώνιο παράδοξο της ανθρώπινης ζωής.Και ίσως
είναι η μόνη δυνατή εξήγηση για το χαρακτήρα σου,αν μπορεί ποτέ να υπάρξει
εξήγηση για το βαθύ και τρομερό μυστήριο της ψυχής του ανθρώπου, εκτός
απο μία που κάνει αυτό το μυστήριο ακόμη πιο θαυμαστό .....







ΔΥΟ ΚΟΣΜΟΙ (ΓΙΑΜΑΖΑΚΙ ΕΙΤΖΙ)


Όταν ανακαλύπτω ένα αστέρι
στον απογευματινό ουρανό
κι έρχομαι να σου μιλήσω γι' αυτό
μου λές ότι και συ το είδες

Όταν σου δείχνω ένα πουλί
που ψάχνει έναν τόπο να κουρνιάσει
στα κλαδιά αμυδρών δέντρων
μου λες οτι κι αυτό το είδες

Κάπως ο κόσμος που βλέπεις
κι αυτός που βλέπω
είναι πρακτικά ο ίδιος

Μήπως έχουμε δυο ζευγάρια μάτια
σ' ένα σώμα ?

Άν είναι τότε απαραίτητο
μπορώ ν' αφήσω όλα τα θέματα
σε σένα ?

Κλείνω τα μάτια μου
 Ο κόσμος μου ξαφνικά σβήνει
όμως ένας παρόμοιος κόσμος
συνεχίζεται στα μάτια σου .



Τρίτη 19 Ιουλίου 2011

ΕΙΣΑΙ , ΝΟΜΙΖΩ , ΔΟΛΟΦΟΝΟΣ !!

Απόσπασμα απο το βιβλίο του  ΟΥΙΛΙΙΑΜ ΜΠΑΡΟΟΥΖ - Ο ΤΟΠΟΣ ΤΩΝ ΝΕΚΡΩΝ ΔΡΟΜΩΝ



<<Πρωτευουσιάνε, είδες ποτέ σκύλο να κυλιέται σε ψοφίμι?>
<< Mάλιστα, κύριε , κι ένιωσα το πειρασμό να τον ακολουθήσω, κύριε >>
<<Είδες ποτέ μαυρόφιδο να παριστάνει τον κροταλία? >>
<<Ναι, κύριε, κουλουριαζόταν και χτύπαγε την άκρη της ουράς του
    στα ξερά φύλλα :μπρρρπ >>.
<<Κιμ,αν μπορούσες να διαλέξεις, 8α '8ελες να 'σουν φίδι φαρμακερό
    ή όχι ? >>
<<Φαρμακερό, κύριε, σαν την πράσινη μάμπα ή την κόμπρα που
    φτύνει >>
<<Γιατί? >>
<<Θα ένιωθα πιο ασφαλής, κύριε >>
<<Αυτη γνώμη έχεις για την ευτυχία, το να νιώθεις ασφαλής? >>
<< Mάλιστα, κύριε >>
<< Κι ένα φαρμακερό φίδι είναι πράγματι πιο ασφαλές ? >>
<<Στο τέλος ίσως όχι, αλλά τι πειράζει?Θα πρέπει να νιώθει
    πράγματι υπέροχα όταν δαγκώνει κάποιον>>.
<<Πιο ασφαλές? >>
<<Μάλιστα,κύριε.Οι νεκροί ειναι λιγότερο επίφοβοι από τους
    ζωντανούς.Είναι ενα βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση >>.
<<Νεαρέ μου,είσαι ,νομίζω,δολοφόνος>>.

Μοναξιά (Rainer Maria Rilke)

Η μοναξιά μοιάζει με τη βροχή. Τα βράδια
απ' του πελάγους αναθρώσκει τον καθρέφτη
από κοιλάδες μακρινές κι από λιβάδια
στον ουρανό ανεβαίνει πάντα, που την έχει.
Κι ύστερα, από εκεί ψηλά, στην πόλη πέφτει.

Πέφτει την ώρα που το φως πια δεν αντέχει,
όταν τους δρόμους βάφουν πάλι τα σκοτάδια,
κι όταν τα σώματα χωρίζουν λυπημένα
δίχως να βρουν ό,τι ζητούν, μένοντας ξένα
κι όταν οι άνθρωποι εκείνοι που μισούνται,
πάλι στο ίδιο στρώμα πέφτουν και κοιμούνται:

τη μοναξιά την παίρνουν τότε τα ποτάμια...