Κι όταν το βράδυ θ' απλωθεί, σαν ένα κάλυμμα βαθύ,
και θα σκεπάσει, δια παντός, τη μάταιη υπαρξή μας,
μην πεις πως, κάπου, μια φωνή, θα μείνει, τάχα, να πονεί
το τρυφερό το μυστικό, που υπάρχει μεταξύ μας ...
Τ' αργό του δάκρυ που κυλά, πόσο σιγά, πόσο δειλά,
την ώρα που το βραδινό σκοτάδι μας κυκλώνει,
- πώς οι άλλοι να το θυμηθούν, αφού κι αυτοί θα κοιμηθούν,
κι αφού θα λείψουν τα πουλιά, και θα χαθούν κι οι κλώνοι;
Ως και το μόνο το γραφτό -μικρό κι εφήμερο κι αυτό,
που τώρα, εδώ, και με καρδιά τρεμάμενη, σου κλείνω,
πόσο, πιστεύεις, το πολύ, που θα μπορεί ν' αναπολεί
του μακρινού μας του καημού το πέρασμα, κι εκείνο;...
Γι' αυτό στο λέω να μ' αγαπάς όπου βρεθείς κι όπου
κι αν πας
κι η τωρινή μας η στοργή, πάντα πιστή να μείνει,
γιατί το βράδυ θ' απλωθεί, -κι ίσως η σκέψη μας χαθεί,
μες στο σκοτάδι το βαθύ, που παν οι πεθαμένοι ....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.